Περί ακτιβισμού

Να'μαστε ξανά...

Στην ημερήσια διάταξη (αν και μάλλον νυχτερινη την κόβω...) ο όρος 'ακτιβιστές' και 'ακτιβισμός'. Προειδοποιώ πως το κείμενο γράφεται εν βρασμώ. Όλοι πάνω κάτω έχουμε ακούσει αυτή τη λέξη. Και ξέρουμε πως συνδέεται με οργανώσεις και κοινωνική δράση. Και να που σκάει μύτη ο Υπ. Δημ. Ταξεως το βράδυ του Σαββάτου, μετά την πορεία του Φορουμ, και μας λέει περιχαρής πως όλα πηγαν καλά και η πορεία πήγε μια χαρά και καταφέραμε να ελέγξουμε και τις ενέγειες των 'ακτιβιστών'. Για ποιούς μίλαγε; Γι'αυτούς που τα σπάνε. Συνήθως τους λένε 'κουκουλοφόρους', 'ταραξίες', 'συνήθεις υπόπτους', άντε καμιά φορά και το κίνκι 'νεαρούς'. Τώρα να φανταστώ πως ξέμεινε από λέξεις ο Πολύδωρας και του κατέβηκε αυτή στα κουτουρού και την είπε και τέσσερις φορές, κομμάτι δύσκολο μου ακούγεται... Είναι σαφές πως τη χρησιμοποίησε επίτηδες. Και πως έδινε γραμμή για μία νέα χρήση του όρου. Δεν χρειάστηκε και πολύ, την άλλη μέρα οι εφημερίδες είχαν λάβει το μήνυμα και όλο για 'ακτιβιστές' μιλάγανε. Ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ, ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στην πορεία, ακτιβιστές και αυτοί που τα σπάνε. Διαβάζεις τα άρθρα και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται...

Και έχουμε και λέμε λοιπόν: αυτός ο όρος (όσο κι αν δεν είναι δα και καμια ωραία λέξη...) έχει συνδεθεί με τη δράση οργανώσεων και χώρων που επί σειρά ετών και με κόπο και δράση και έργο του έχουν προσδόσει συνδηλώσεις θετικές που σχετίζονται με την κοινωνική δράση και την ενεργό πολιτική αντίληψη. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα σημειολογικά παιχνιδάκια του υπουργού. Προσπαθεί εσκεμμένα να δημιουργήσει επιπλέον σημαινόμενα τα οποία θα ναρκοθετούν τη χρήση του όρου. Και τι να κάνουμε τώρα; Γιατί το τι κάνουν οι 'άλλοι' είναι σαφές. Πώς να υπερασπισθείς μία λέξη; Θυμάμαι τον Σολωμό από την Αιωνιότητα και μια Μέρα του Αγγελόπουλου. Που είχε ένα σακούλι λίρες και αγόραζε λέξεις μία - μία.

Ξέρω πως δεν γίνονται πρώτη φορά αυτά τα πράγματα. Ξέρω κι άλλες λέξεις που κακοποιήθηκαν και πέρασαν στην ανυπαρξία ή άλλαξαν τελείως νόημα. Όμως αυτή τη λέξη την αγαπώ. Κι ας είναι κακόηχη, κι ας είναι τεχνητή, κι ας έχει το μαύρο της το χάλι εν γένει... Αυτή τη λέξη δεν τη δίνω. Αυτή η λέξη μου φέρνει στο μυαλό καράβια και διαδηλώσεις και φίλους και χαρά και τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας που όπως σας έλεγα και πιο παλιά δεν μπερδεύεται με τίποτα στον κόσμο. Κι άλλα όμως μου φέρνει στο νου, λιγότερο προσωπικά και γι'αυτό ίσως πιο σημαντικά. Μου φέρνει στο μυαλό ανθρώπους από κάθε χώρα που κάτι κάνουν για να αλλάξουν τα πράγματα, μπορώ τώρα δα να φανταστώ πως κάποιοι στην Τουρκία μπορεί να διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάποιοι να αλυσοδένονται σε εργοστάσια στη Σιβηρία, κάποιοι να καταστρώνουν σχέδια για δράση για τα δικαιώματα των γυναικών στο Μαρόκο και κάποιοι να ονειρεύονται ένα καλοκαίρι στις αμμουδιές για τις χελώνες. Ίσως και κάποιοι να ονειρεύονται απλώς να βγουν από τη φυλακή και να ξαναδούν τους φίλους τους και να ζήσουν σε ένα κόσμο όπου θα μπορούν χωρίς πρόβλημα να είναι 'ακτιβιστές'. Για όλα αυτά και για όλα όσα υπάρχουν πραγματικά γύρω από αυτή τη λέξη, εγώ δεν την παραδίδω. Τουλάχιστον όχι χωρίς μάχη.