Βράδυ Παρασκευής - Πρωί Σαββάτου

Μακάρι να'ξερα τι να γράψω τώρα... Ακούω ένα τραγούδι παράξενο. Και έχω παράξενα κέφια επίσης... Κατέβηκα στο Παρίσι σήμερα. Σε μερικά σημεία ήταν ίδιο όπως πάντα... Και σε μερικά άλλα ήταν πιο ζωντανό, πιο κεφάτο... Οι διαδηλώσεις που είδα ήταν κάπως σαν λεωφορεία. Περνούσαν κανονικά από το δρόμο, σε τακτά χρονικά διαστήματα, και κανείς εκτός από αυτούς που τους ενδιέφερε να ακολουθήσουν δεν έδινε σημασία. Μόνο η αστυνομία και οι λογιών λογιών σεκιουριτάδες ασχολούνταν. Είχε επιπλέον φύλακες στις στάσεις του μετρό, στις εισόδους των εμπορικών κέντρων και στη βιβλιοθήκη. Όταν πέρασα από τον (συνηθισμένο) έλεγχο της βιβλιοθήκης χτύπησε ο ανιχνευτής μετάλλων... Μάλλον αύξησαν την ευαισθησία του μέσα σ'ολα... Όλα αυτά για να πω πως σε ένα μεγάλο βαθμό η ένταση είναι τεχνιτή. Και δημιουργούν ένα κλίμα με όλα αυτά τα 'μέτρα προστασίας'... Σκεφτόμουν, πάντως, πως είναι απίστευτο το σε ποιό βαθμό έχουμε 'μπει' με τα μπούνια στο καπιταλιστικό σύστημα. Δε λέω πως το συγκεκριμένο κίνημα δεν είναι σημαντικό, αλλά αν κάτσουμε να σκεφτούμε πραγματικά τι υπερασπίζεται, κι αν μετά δει κανείς τι συμβαίνει πραγματικά γύρω μας... δε ξέρω... καταλήγω μάλλον στο ότι έχουμε φτάσει να έχουμε μία 'νεολαία' (και ένας θεός ξέρει τι σημαίνει αυτός ο όρος, παραείναι φλου, το ξέρω) που ξεσηκώνεται μόνο για να διεκδικήσει κεκτημένα αυτού του συστήματος και δεν ρίχνει μια ματιά ούτε στη γενική εικόνα ούτε σε πράγματα που δεν την αγγίζουν άμεσα. Δεν ξέρω αν τα εξηγώ καλά, και ίσως μοιάζουν όλα αυτά υπερβολικά, αλλά οι πάγοι λιώνουν, το κλίμα έχει πάει στον αγύριστο, συστηματικά βασανίζουμε και σκοτώνουμε κόσμο στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καταστέψαμε και καταστρέφουμε κοινωνίες και πολιτισμικά συστήματα, και καταλήγουμε, τολμάμε μάλλον, να διαδηλώνουμε και να τα σπάμε μόνο αν θίξουν τη δυνατότητά μας να συνεχίσουμε μακάριοι να κάνουμε τα ίδια, βλέποντας dvd και γνωρίζοντας πως αύριο θα πάμε κανονικά στη δουλειά μας και σε 50 χρόνια θα πάρουμε σύνταξη... Και νοιώθουμε και 'ριγμένοι', μια και δεν είμαστε από τους πιο προνομιούχους... Πού θέλω να καταλήξω; Δεν ξέρω ακριβώς. Αλλά βλέπω δύο τουλάχιστον ζητήματα ως κομβικά προς το παρόν. Το ένα έχει να κάνει με την ασφάλεια και το άλλο με τις ανάγκες.

Ας ξεκινήσουμε με την ασφάλεια. Νοιώθουμε την ανάγκη να αισθανόμαστε ασφαλείς (τεχνιτά πάντα) μέσα στο σύστημα που έχουμε δημιουργήσει. Σκεφτείτε πόσες δικλείδες ασφαλείας έχουμε. Αν αρρωστήσουμε, θα πάμε στο νοσοκομείο, αν πάθουμε ατύχημα θα μας πληρώσει η ασφάλεια, αν καεί το σπίτι μας, αν καταστραφεί η σοδειά μας, αν γίνει σεισμός, αν μας κλέψουν πάλι κάποιος θα μας αποζημειώσει. Το έχουμε τραβήξει τόσο πολύ που ακόμα κι αν πεθάνουμε είναι πολύ πιθανό κάποιος να πάρει λεφτά. Άρα το μοντέλο είναι μάλλον κακοτυχία = λεφτά. Αυτά τα λεφτά τα ζητάμε είτε από το κράτος, είτε από κάποιον στον οποίο πληρώνουμε νταβατζιλίκι just in case. Και βέβαια ζητάμε περισσότερα λεφτά (σε μισθούς κλπ) από το κράτος για να μπορούμε να πληρώνουμε τις ασφάλειες. Όλα αυτά το ξέρω πως ακούγονται πολύ φυσιολογικά, αλλά μήπως τελικά δεν είναι; Κι αν η ζωή δεν είναι 'ασφαλής' (που δεν είναι) κι αν αυτό δεν είναι κακό; ή, έστω, ας μην είμαι τόσο ακραία, αν αυτά που θυσιάζουμε στο βωμό αυτής της τεχνιτής 'ασφάλειας' είναι τόσο πολλά και τόσο σημαντικά ώστε να μην έχει νόημα η όλη ιστορία; Τι θυσιάζουμε; Τίποτα λιγότερο από τη ζωή μας (ως χρόνο, γιατί μόνο χρόνος είναι) και την ελελυθερία μας (ως ποιότητα). Και θα σταθώ στο δεύτερο. Έχετε νοιώσει ποτέ απολύτως ελεύθεροι; Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπερδεύεται με άλλα. Εγώ λίγες φορές. Και συνδέεται πάντα με καταστάσεις στις οποίες δεν ήμουν 'απόλυτα ασφαλής'. Δε λέω πως ο κίνδυνος ανεβάζει την αδρεναλίνη. Δε μιλάω καθόλου για κίνδυνο και δεν μου λέει τίποτα αυτή η άποψη έτσι κι αλλιώς. Εννοώ μάλλον πως έχουμε πλέξει αόρατα δεσμά, και πως μόνο όταν τα διαπεράσουμε (έστω και λίγο) και βγούμε κάπως έξω από αυτά καταλαβαίνουμε πως κάτι πάει στραβα. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να το εξηγήσω καλύτερα. Θα επανέλθω κάποια στιγμή. Είμαι σίγουρη πως αυτό που σκέφτομαι μπορεί να περιγραφεί καλύτερα και πιο πειστικά. Απλά δεν μου είναι εύκολο ακόμα να βρω τα λόγια. Πάντως αυτό στο οποίο οδηγεί όλο αυτό το σκεπτικό είναι πως η ιδέα της ασφάλειας μας έχει κολλήσει τόσο άσχημα στο κεφάλι ώστε από τη μία να τη θεωρούμε φυσικό δικαίωμά μας και από την άλλη να θυσιάζουμε πάρα πολλά για να την έχουμε. Και όλα αυτά γιατί τη χρειαζόμαστε, είναι μία από τις βασικές μας ανάγκες. Και ερχόμαστε στο θέμα των αναγκών. Άλλη μεγάλη πλάνη... Τα προάστια του Παρισιού εξεράγησαν, μεταξύ άλλων, γιατί η ποιότητα ζωής των κατοίκων τους δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες τους. Ας βάλουμε στην άκρη ζητήματα όπως αυτό του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού που αυτός συνεπάγεται και ζητήματα που έχουν να κάνουν με την 'αίσθηση' του να είσαι 'μειονότητα' στη ρημαδιασμένη γαλλική κοινωνία, κι ας κρατήσουμε μόνο το ζήτημα των αναγκών. Εχουν διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε η μεγαλύτερη μερίδα των ανθρώπων που ζουν στη 'δυτική κοινωνία' (οι οποίοι αντικειμενικά ζουν ΄καλύτερα' από όλους τους άλλους) να νοιώθει πως δεν έχει 'αρκετά'. Για πείτε μου, πόσοι από μας λένε το πρωί 'μα τι πλούσιος/α που είμαι!'. Και πόσοι δεν γκρινιάζουν για 'στενότητα'; Κι όλα αυτά γιατί έχουμε φτιάξει ένα σύστημα μέσα στο οποίο οι 'δυνατότητες' αυξάνονται με το χρήμα και οι ανάγκες αυξάνονται με τις σειρές στην τηλεόραση. Δεν μπορείς να έχεις μεγαλώσει με Μπέβερλυ Χιλς και να νοιώθεις καλά χωρίς πισίνα! (ή να νοιώθεις καλά με τα πέντε παραπάνω κιλά σου και τη φάτσα σου ('Μα δε μοιάζω με την Μπρέντα!') ή με τη φάτσα του καλού σου -δεν είναι δα και ο Ντύλαν - αυτό δεν είναι άλλη κουβέντα, ταιριάζει μια χαρά, αλλά προς το παρόν θα το αφήσω στην άκρη). Γυρνάμε λοιπόν στις ανάγκες. Σε τέτοιο βαθμό θεωρήθηκαν 'φυσικές' ώστε κοινωνίες τελείως διαφορετικές από τη δική μας (κοινωνίες κυνηγών) θεωρήθηκαν 'κοινωνίες φτώχειας', καθώς αυτοί που τις 'κατέταξαν' είχαν την αίσθηση πως αυτοί οι άνθρωποι είναι πάμφτωχοι (ως εδώ καλά) και πως αναπόδραστα νοιώθουν πάμφτωχοι (εδώ τα χαλάμε). Αντιστοίχως, άνθρωποι που μέσα στη δυτική κοινωνία επιλέγουν να ζουν με διαφορετικές 'αξίες' (πχ ζουν στο δρόμο) καταλήγουν στο κουτάκι 'φτωχοί' (μεταξύ άλλων) ακόμα κι αν οι ίδιοι νοιώθουν πως δεν έχουν την ανάγκη να ζουν διαφοτετικά ή να έχουν (σε επίπεδο υλικών αγαθών) κάτι παραπάνω. Χαρακτηρίζοντας τους μεν και τους δε ως 'φτωχούς', ως 'μη έχοντες' κοινώς ως ανθρώπους που κάτι τους λείπει φυσικοποιούμε τις τεχνιτες μας (αναγκαστικά τεχνιτές, μη γελιόμαστε) ανάγκες.

Και να καταλήξω κάποια στιγμή. Ίσως η αδυναμία μας να βγούμε από αυτό το σύστημα να συνδέεται (μεταξύ άλλων, προφανώς, αλλά τουλάχιστον στη βάση) με το ότι στο μυαλό μας η 'ασφάλεια' και οι 'ανάγκες΄μας είναι πράγματα φυσικά, είναι στη φύση μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Όχι απλώς δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά, αλλά και έχουμε αναμφισβήτητο δικαίωμα σ'αυτά (τώρα ποιός μας το χρωστάει αυτό το δικαίωμα είναι μια άλλη υπόθεση). Το μόνο σύστημα που 'προσφέρει' αυτές τις 'φυσικές' παροχές είναι το καπιταλιστικό - με την πολύ ευρεία έννοια. Και καταλήγουμε άλλοι να το θεωρούμε αναγκαίο κακό και άλλοι 'φυσική εξέλιξη' της κοινωνίας. Κανείς μας όμως δεν είναι σε θέση να φανταστεί τον εαυτό του έξω από αυτό (κι εγώ μέσα, δε λέω... προς το παρόν τουλάχιστον :) ).

Και πάμε τώρα στις ομάδες ή τους ανθρώπους που προσπαθούν να τρυπήσουν το δίχτυ ('αν κάποτε στα βρόγχια του πιαστείιιιιιιις...'). [Συγνώμη για την κατάληξη, αλλά αν δεν κατέληγα στο θέμα μου θα έσκαγα!]. Η πρώτη μου μεγάλη απορία είναι κατά πόσον προσπαθούν ειλικρινά να βγουν από το 'σύστημα'. Δεν πάω να κάνω κριτική. Το 'ειλικρινά' δεν το επέλεξα τυχαία, αλλά δεν εννοώ πως κοροΪδεύουν κάποιον ή πως είναι 'δήθεν'. Αναρρωτιέμαι όμως αν η δράση τους έχει σαν βασικό στόχο την έξοδο (τους- δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μαζικά ούτε με επαναστατικά κινήματα) από το matrix. Η αλήθεια είναι πως αρχικά η απάντηση μοιάζει να είναι θετική. Αλλά αν δει ξανά κανείς την εικόνα, ο τρόπος ζωής τους 'έξω' από το σύστημα, τελικά προϋποθέτει ίσως το σύστημα. Όταν ζεις με τα ληγμένα από τα super market αυτό σημαίνει πως ζεις από τα super market όπως κι εγώ. Έχεις καταφέρει μεν να ζεις χωρίς (ή σχεδόν χωρίς) χρήματα, αλλά τελικά βασίζεσαι στο ότι αυτά υπάρχουν, ακόμα κι αν δεν έρχεσαι σε επαφή με αυτά άμεσα. Υπάρχουν πολλά τέτοιου τύπου παραδείγματα που δεν θα αναφέρω. Πάντως μάλλον υπάρχει ένα όριο το οποίο αυτοί που προσπαθούν να βγουν από το σύστημα δεν μπορούν να ξεπεράσουν. Και ίσως η γνώση της ύπαρξης αυτού του ορίου να είναι που μας έχει οδηγήσει στο να έχουμε μη μαζικά κινήματα, κινήματα που δεν μιλάνε για αλλαγή της 'κοινωνίας', κινήματα πιο 'εσωτερικά' που έχουν σαν στόχο την αλλαγή του ατόμου και όχι ενός συστήματος ατόμων. Δεν έχουμε τον τρόπο σύνδεσης. Έχουμε το αίτημα για αλλαγή, έχουμε μια καλή εικόνα των 'αξιών' που μας ενδιαφέρουν, ξέρουμε πώς θα τις επιτύχουμε σε ατομικό επίπεδο, αλλά δεν έχουμε ιδέα πώς αυτά μπορούν να συνδεθούν σε σύστημα. Μας λείπουν οι γέφυρες. Και ίσως η τάση για 'εσωτερικότητα' αυτών των κινημάτων να έχει κάποιο νόημα τελικά. Βραχυπρόθεσμα και μακροπορόθεσμα. Μακροπρόθεσμα γιατί ίσως μέσα από αυτή τη διαδικασία να ξεπηδήσει και η 'λύση', ο 'τρόπος'. Βραχυπρόθεσμα, γιατί η τάση μας να μιλάμε για την 'κοινωνία' και να αναλύουμε συστήματα σε βάθος χρόνου και χώρου είναι κι αυτή μέρος του 'δυτικού' τρόπου σκέψης. Γιατί υπάρχει ένα εδώ και τώρα που έχει αγνοηθεί τόσο ουσιαστικά όσο και αναλυτικά. Ίσως γιατί δεν χωράει στα κουτάκια μας. Και δίπλα σ'αυτό το εδώ και τώρα καραδοκεί και ένα εγώ το οποίο επίσης αγνοείται. Κι ομως όλα αυτά νομίζω πως είναι κομβικά για αυτά τα κινήματα. Δεν έχουμε να κάνουμε με τον Μαρξ και την παρέα του, που περιμένουν να δουν πώς θα πάει η επανάσταση και παρακαλάνε να ζήσουν διακόσια χρόνια, για να προλάβουν να δούνε πιο πολλά/ Το ρήμα 'δουνε' είναι σημαντικό. Δεν έχουμε να κάνουμε εδώ με θεατές. Έχουμε να κάνουμε με δράση με πολύ πιο 'στενά' χρονικά όρια. Quizz! Ποιός είναι πιο 'δυτικός'? Ο Μαρξ ή τούτοι εδώ? Μία mainstream απάντηση θα έλεγε ίσως πως αυτοί οι τύποι είναι ατομικιστές, κανονίζουν τα της ζωούλας τους, δεν έχουν προοπτική, δεν βλέπουν μακρυά, δεν νοιάζονται για τους άλλους. Ο Μαρξ από την άλλη ενσαρκώνει αξίες που συνδέονται με τον ανθρωπισμό και έχει όραμα που περιλαμβάνει όλη την ανθρωπότητα/ Πάμε και στον αντίλογο. Ο Μαρξ είναι βαθιά 'δυτικός'. Βλέπει τα πράγματα μέσα στην ιστορικότητά τους. Βλέπει τους ανθρώπους σαν πιόνια. Οι φίλοι μας, από την άλλη, προσπαθούν να βγουν από αυτήν την προοπτική. Δεν βλέπουν τους εαυτούς τους σε σχήματα και διαγράμματα, δεν βλέπουν γραμμούλες να τους συνδέουν με τον Περικλή και την Ιωάννα της Λωραίνης. Και αυτό είναι επαναστατικό. Ανεξάρτητα από το αν είναι 'καλό' ή 'κακό', είναι επαναστατικό.

Τελικά δεν έχω ιδέα πού θέλω να καταλήξω... Δεν ξέρω αν έχει νόημα όλο αυτό το κείμενο... έχει πολλά κενά και σίγουρα πολλά λάθη. Αλλά σίγουρα κάπως πρέπει αυτά τα πράγματα να φανούν πιο καθαρά κάποια στιγμή... Κι έτσι, για να ρίξουμε και έναν αναστοχασμό (κατά το να ρίξουμε μια ζειμπεκιά) πριν το τέλος... νομίζω πως τελικά θα πρέπει να ψάξω να βρω τα κοινά patterns κάτω από όλες αυτές τις ατομικές ή συλλογικές τάσεις -στάσεις... Δεν έχει νόημα να αναλύεις ένα κίνημα στις λεπτομέρειές του αν δεν μπορείς να βρεις από πού προέρχονται οι αξίες του και πώς συνδέονται με άλλες... Και αυτό είναι μεγάλη δουλειά... Δε μου διαφεύγει η ειρωνία του πράγματος... Θέλω να το δω από μακρυά και στη διαχρονικότητά του... Ωραιώτατα!!! Κάπως πρέπει να τα λύσω όλα αυτά... Ίσως το καλοκαίρι στο Gathering. Ίσως το καλοκαίρι κάτω από κανένα βράχο. Σίγουρα το καλοκαίρι (τώρα που είπα καλοκαίρι, μήπως η έννοια του καλοκαιριού συνδέεται με κάποιον τρόπο με όλα αυτά, σε επίπεδο αξίας... ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΩ! Ψυχραιμία, δεν θα ξαναρχίσω να γράφω!!!)

άντε, να σας αφησω... Αμάν πια, το μέλι έχετε και δεν μπορώ να ξεκολλήσω? Γράψτε μου τι σκέφτεστε. Ξεκίνησα λέγοντας πως νοιώθω σαν να κάνω ερωτική εξωμολόγηση και καταλήγω νοιώθοντας πως κάνω ερωτική εξωμολόγηση στη λάμπα/ άντε!!! Αρκεί να πατήσετε τα comments εδώ κάτω... Ο,τι κι αν γράψετε δεν θα σας παρεξηγήσει κανείς. Μπροστά στο δικό μου παραλήρημα...

Βράδυ Δευτέρας

Τελευταίο μήνυμα για σήμερα... Βράδυ Δευτέρας... Ακούω Δίαιση στο ιντερνετ. Και αναρρωτιέμαι σε ποιούς θα πω ποτέ για αυτή τη σελίδα, τελικά. Είναι αστείο. Είναι λίγο σαν να γράφεις mail με πολλούς παραλήπτες. Αλλά αν δεν ξέρεις εκ των προτέρων τους παραλήπτες, πώς να γράψεις? Κι από την άλλη, προς τι τόσο άγχος? Και σκεφτόμουν, λοιπόν, πως τελικά οι κινήσεις και οι πράξεις και τα λόγια μας εξαρτώνται από το σε ποιόν μιλάμε. Δεν λέω πως αυτό το πράγμα καταντά απαραιτήτως αρρωστημένη εναρμόνιση με αυτόν που έχουμε απέναντί μας. Απλώς πως επιλέγουμε διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης. Τελικά ίσως αυτό το blog να είναι μία άσκηση. Όχι γραφής, αλλά επικοινωνίας. Χμ... Ιντριγκαριστικό θα έλεγα... Και συνεχίζω (τώρα που πήρα φόρα): δεν αισθανεσθε καμια φορά πως μπορεί να κάνετε ή να πείτε κάτι και να καταστρέψετε μια κατάσταση, μια σχέση, μια φιλία? Εννοώ κάτι απλό, να πείτε πχ σε κάποιον 'σε σιχαίνομαι' ή 'σε βαρέθηκα' ή να σηκωθείτε να φύγετε έτσι ξαφνικά... Εμένα μου τυχαίνει. Άκουγα τώρα στο ραδιόφωνο αυτό το τραγούδι της Πρωτοψάλτη (το οποίο δεν μου αρέσει και πολύ - η Πρωτοψάλτη μου αρέσει, αλλά αυτό το τραγούδι δεν με ξετρελαίνει κιόλας) που λέει 'μια στιγμή, πριν να έρθει το ταξί, προλαβαίνω τη ζωή μου να διαλύσω'. Νομίζω πως αυτό εννοεί. Και δεν ξέρω αν αυτές οι 'τάσεις' έχουν να κάνουν με την πίεση των 'κοινωνικών πρέπει' ή με κάποιο ιδιότυπο φλερτάρισμα με κάποιο είδος τρέλας, αλλά δε νομίζω ούτε πως είναι πολύ ιδιότυπα, ούτε πως είναι σπάνια... Αν δεν βαριέστε, πείτε μου πώς το βλέπετε... Αν το εξήγησα καλά δηλαδή, ώστε να καταλαβαινόμαστε. Συγγνώμη που δεν σκέφτηκα κάτι πιο έξυπνο για αρχή, αλλά αυτό σκεφτόμουν σήμερα. Ε, και κάτι ακόμα, αλλά δεν μπορούμε να τα λέμε και όλα, ε? :) Λοιπόν, κάπου εδώ θα σας αφήσω... Όπως πάει το πράγμα, και με αυτά που γράφω, έχω μάλλον περιορίσει πολύ τους παραλήπτες αυτού του μηνύματος. Αλλά δεν πειράζει, λίγοι και καλοί!!! Επίσης, δεν ξέρω τι γίνεται με τις απαντήσεις. Κανονικά, εκδιδονται εδώ, επομένως αν κάποιος θέλει να μην είναι διαθέσιμες για τους υπόλοιπους μάλλον πρέπει να το γράφει για να τις σβήνω. Αυτά! Πολλά φιλιά σε όλους, και ένα πολύ-πολύ όμορφο βράδυ. Έστω και εταιροχρονισμένη, η ευχή πάντα πιάνει!

Φωτογραφίες

Έχω διάφορες φωτογραφίες εδώ που θα ήθελα να βλέπατε. Δεν είναι όλες σε ηλεκτρονική μορφή αλλά κάτι θα κάνουμε...

Αυτή η τιγρούλα... Δεν θα την ξεχάσω ποτέ... ήταν στις Φιλιππίνες, μια μέρα που ήμουν στη μαύρη κατάθλιψη, είχα πια καταλάβει πως δεν θα μπορέσω να κάνω το θέμα μου εκεί και ήμουν χάλια... Και με πήγαν σε ένα ζωολογικό κήπο να διασκεδάσουμε κλπ, και στην επίσκεψη προβλέπονταν 'τουρνέ' με τζιπάκι για να δούμε τις τίγρεις στο 'φυσικό τους περιβάλλον'... Βέβαια αυτή είναι μία ασιατική τίγρη... οι Φιλιππίνες είναι νησιά και ΔΕΝ έχουν τίγρεις, αλλά το προσπερνάμε αυτό. Εξάλλου το περιβάλλον είναι μια χαρά για τις τίγρεις (όχι σαν εκείνη τη δύστυχη αρκούδα που αργοπέθαινε στους 45 υπό σκιάν), επομένως δεν είχα κανένα σοβαρό πρόβλημα. ΤΟ σοβαρό πρόβλημα εμφανίστηκε πίσω μου, και επιβιβάσθηκε λίγο πριν ξεκινήσει το τζιπ. Είχε ένα κεφάλι, δύο πόδια και δύο φτερούγες και ήταν καταδικασμένο σε θάνατο. Γιατί οι τίγρεις βαριούνται τη ζωή τους στο 'φυσικό τους περιβάλλον' και δεν δίνουν σημασία στους επισκέπτες. Δίνουν όμως σημασία στο φαγητό... Κι ακόμα κι αν μπορούσα να ξεπεράσω την 'αγριότητα' του πράγματος, που μπορούσα εδώ που τα λέμε, δεν φανταζόμουν πως οι τίγεις τρώνε χλωρό χορτάρι, δεν μπορούσα ωστόσο να ξεπεράσω το γεγονός πως ήμουν στη Νοτιοανατολική Ασία, με αυτή την καταραμένη κοτοπουλογρίπη, και πως σε απόσταση αναπνοής (και εδώ η λεξη 'αναπνοή' είναι λέξη-κλειδί) ήταν ένα κοτόπουλο που φτεροκόπαγε και κακάριζε!!! Αυτά... Φαντάζεστε τα υπόλοιπα (ναι, το έφαγε το κοτόπουλο και μάλιστα σε μία μπουκια).

Αυτή είναι μία φωτογραφία από το σπίτι μου στο Παρίσι. Από το σαλόνι συγκεκριμένα.

Κι αυτή από το σπίτι. Το γραφείο που είναι στο υπνοδωμάτιο. Από εδώ σας γράφω! (συνήθως είναι πιο συμαζεμένο το γραφείο, αλλά δεν ήθελα να λογοκρίνω τη φωτογραφία λόγω μικροαστικών ευαισθησιών).

Απλώς μου αρέσει αυτή η φωτογραφία. Τα σύννεφα κυρίως. Από τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου είναι. Και μη μου πείτε πως δεν είναι υπέροχη εποχή ο χειμώνας... Το καλοκαίρι δεν έχει τέτοια σύννεφα...

Αυτή μου αρέσει κυρίως για το φως. Είναι από το Vesinet. Είχε βγει ο ήλιος και γι'αυτό φαίνεται τόσο φωτεινό το δέντρο.

Από την ίδια μέρα (αλλά έχει ξανακρυφτεί ο ήλιος). Περίμενα με τις ώρες να φύγουν τα πιτσιρίκια για να πάρω το χιονάνθρωπο!!!

καλώς ορίσατε!

Καλώς τους!

Αυτή είναι η σελίδα μου, και τώρα που γράφω νοιώθω τόσο άβολα, σαν να κάνω ερωτική εξωμολόγηση!!! Θα μου περάσει... Εξάλλου, για να είστε εδώ θα είστε φίλοι, επομένως δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά και φίλοι να μην είστε, δεν πειράζει... Θα γίνετε!

Λοιπόν, λοιπόν... Το σκεπτικό είναι το εξής: καθώς είμαι μια στη μία άκρη του κόσμου και μία στην άλλη, και υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που θα ήθελα να μπορούσα να είμαστε κοντά και να τα λέμε, σκέφτηκα να κάνω μία κίνηση προς επίλυση αυτού του προβλήματος και να φτιάξω μια σελίδα μέσα από την οποία θα μπορούμε να συζητάμε. Τώρα για τις ρακές, φοβάμαι πως δεν προβλέπονται από τον moderator, αλλά θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε...

Για όσους δεν ξέρουν ελληνικά (και για τον γνωστό κακόμοιρο ξάδελφο από τη Σανγκάι) σκέφτομαι να γράφω και μερικά πράγματα στα αγγλικά ή και τα γαλλικά. Αυτό απλώς ως πληροφορία.

Αυτά για αρχή. Α, και δεν χρειάζεται φαντάζομαι να σας θυμίσω πως όπως λατρεύω να μου χτυπάνε το κουδούνι (αυτό οι της Μυτιλήνης το ξέρουν καλά...) έτσι λατρεύω και να λαμβάνω mail. Λοιπόν... ανασκουμπωθείτε!!!

...........................................

Υποσημείωση: η φωτογραφία σ'αυτή τη σελίδα δεν είναι τυχαία. Με εκφράζει απόλυτα εδώ και κάποιον καιρό. Θα επανέλθω με λεπτομέρειες.

Υποσημείωση 2: όπως καταλαβαίνετε, η σελίδα είναι υπό κατασκευή. Θα γεμίζει σιγά σιγά. Υφομονή!