Αφιξη

Κι όταν τέθηκε, λοιπόν, το καυτό ερώτημα «Και τώρα, σε ποια χώρα θα μείνουμε;», και λίγες μέρες ακόμη πριν σκάσω μύτη με σκασμένα από το κρύο χείλια και κατασκασμένη γενικώς από τα νεύρα μου στο αεροδρόμιο του Βερολίνου, πίστευα πως θα μείνουμε στην Ελλάδα. Πήγε λέει πίσω για να φέρει το αυτοκίνητο.. Κι αντί να έρθει το αυτοκίνητο.. κίνησα να πάω εγώ στα βόρεια… Ακόμα δεν θα ξεχάσω την απορία μου, μόλις κατέβηκα από το αεροπλάνο. Μα γιατί δεν περίμενε καμιά δυο μέρες να περάσει ο χιονιάς και να έρθω μετά.. Να ταλαιπωρείται να κάνει τόση διαδρομή μέσα στα χιόνια… Πού να φανταστώ πως μήνες θα περνούσαν για να δω τι χρώμα έχει ο τόπος κάτω από αυτό το άσπρο σεντόνι… Και να ’μαι που φτάνω στη Γερμανία, με ένα σάκο γεμάτο μόνο ρούχα. Ησυχία στο αυτοκίνητο, μουντή νυχτερινή πορεία με φόντο τα χιονισμένα δέντρα του αυτοκινητόδρομου. Στάση σε ένα βενζινάδικο.. Ένα ψωμάκι με λουκάνικο, και πάλι ξανά στο δρόμο. Από το Βερολίνο στο Κότμπους, κι από κει στους επαρχιακούς δρόμους. Ψυχή ζώσα στον ορίζοντα… Τίποτα. Μόνο τα κίτρινα φώτα στους δρόμους κι ερημιά. Ώσπου να φτάσουμε στο «χωριό». Χωριό, για τα ελληνικά δεδομένα, δεν το λες αυτό. Σπίτια, διάσπαρτα, με κήπους. Μεγάλα. Δίπλα τους ξεφυτρώνει πού και πού και κάποια πολυκατοικία. Από αυτές, τις σοβιετικές. Τις εργατικές. Χωρίς μπαλκόνια, χωρίς τίποτα. Κουτιά. Θέσεις παρκινγκ που μοιάζουν με στάβλους για τα σύγχρονα άλογα. Κάποιο άχαρο μαγαζί με μια τεράστια ταμπέλα. Κέντρο δεν υπάρχει, πλατεία, κάτι για να πεις πως εδώ είναι η καρδιά του χωριού. Ούτε καλντερίμια, δρομάκια, τίποτα. Πιο πέρα το «μπλοκ» με το σουπερμάρκετ, ένα φαρμακείο, ένα ανεκδιήγητο παντοπωλείο, έναν οδοντίατρο και μια παμπ. Σαν βιομηχανικά κτίρια όλα αυτά, μαζεμένα γύρω από το αχανές πάρκινγκ. Ο δρόμος του σπιτιού «μας», μου θυμίζει παλιό γουέστερν… Μία ευθεία με άδεια σπίτια και μαγαζιά, νομίζεις πως θα σηκώσει κουρνιαχτό, κι ας έχει άσφαλτο και περιμένεις να σκάσουν μύτη οι καουμπόυδες με τα κουμπούρια να αλληλοσκοτωθούνε. Η «σκόνη» από χιόνι που σηκώνει ο αέρας με βάζει πιο πολύ στο κλίμα. Να μπούμε μέσα. Στο σπίτι. Χιονισμένος ο κήπος. Πάγος κάτω, τα κλαδιά των δέντρων φορτωμένα. Η γάτα με συμπάθησε. Θα πρέπει να βρω τρόπο να νοιώσω άνετα εδώ. Με τα γονικά. Με την αυτόματη μηχανή του καφέ. Με το άδειο μπάνιο των επισκεπτών στη σοφίτα. Με ένα παιδικό δωμάτιο που δεν ανήκει σε κανέναν πια. Με έναν τάρανδο-χαλί με μια χριστουγεννιάτικη κορδέλα γύρω από το λαιμό του που δε μου θυμίζει τα δικά μου παιδικά χρόνια. Με όλα αυτά τα εφηβικά βιβλία γραμμένα σε μιαν άλλη γλώσσα. Δεν φανταζόμουν ποτέ πως μπορώ να νοιώσω τόσο ξένη. Πώς θα τα κάνω όλα αυτά δικά μου, και θα συνεχίσω να είμαι εγω;

πώς εφτάσαμε ως εδώ!?

Δεν ξέρω πώς να ξαναρχίσω να γράφω σε αυτό το blog... Τον τελευταίο καιρό που έγραφα, χρόνια πριν, ήμουν στο Παρίσι, στο σπιτάκι του κηπουρού και χτυπιόμουν να καταλάβω τον κόσμο γύρω μου. Τώρα είμαι στη Γερμανία, σε ένα άλλο σπίτι, και μόλις γύρισα από ένα διαγωνισμό μπουγελώματος (απ’ όπου και η φωτογραφία). Πάντως ακόμα χτυπιέμαι να καταλάβω τον κόσμο γύρω μου- μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Λέω λοιπόν να αρχίσω από την αρχή, και να προσπαθήσω στα επόμενα ποστ να περιγράψω όσο γίνεται αυτή τη «μεταφύτευση»… Πώς είναι να προσγειώνεσαι στη Γερμανία, στους μείον είκοσι μέσα στο Γενάρη, να πηγαίνεις να μείνεις για αρχή σε ένα χωριό στο πουθενά, όπου τα πεζοδρόμια, λένε οι νέοι του χωριού, είναι flip-flop και στις έξι το απόγευμα τα μαζεύουν μέσα… και να είσαι ακόμα εκεί το καλοκαίρι. Έξι μήνες μετά. Πότε πρόλαβαν και πέρασαν έξι μήνες;

Αναδημοσίευση Δελτίου Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας

Αθήνα, 27 Οκτωβρίου 2006 ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ «Έκκληση προς τους Bloggers» να υπεραμυνθούν της ελευθερίας εν όψει διεθνούς συνάντησης στην Αθήνα για το μέλλον του Διαδικτύου Επείγουσα έκκληση για Ιρανό blogger που κρατείταιχωρίς επαφή με τον έξω κόσμο Η Διεθνής Αμνηστία απηύθυνε σήμερα «Έκκληση προς τους Bloggers», ζητώντας τους να συνδεθούν και να υπεραμυνθούν της ελευθερίας της έκφρασης στο Διαδίκτυο. Σύμφωνα με την οργάνωση, η στιγμή είναι κρίσιμη, όταν θεμελιώδη δικαιώματα –ιδίως η ελευθερία της έκφρασης και η ιδιωτική ζωή– απειλούνται από κυβερνήσεις που θέλουν να ελέγχουν τι λένε οι πολίτες τους και σε τι είδους πληροφορίες μπορούν να έχουν πρόσβαση. Η έκκληση γίνεται τη στιγμή που ο κόσμος του Διαδικτύου ετοιμάζεται να συναντηθεί στην Αθήνα στο πλαίσιο του Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου (Intenet Governance Forum, IGF, Αθήνα 30/10 – 2/11) για να συζητήσει το μέλλον του Διαδικτύου. Η Διεθνής Αμνηστία εξέδωσε σήμερα δήλωση προς το IGF, όπου θα συμμετάσχει αντιπροσωπεία της για να διασφαλίσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα τεθούν στο περιθώριο και θα παραμείνουν στο επίκεντρο των συζητήσεων του φόρουμ. Η δήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας συμπίπτει επίσης με την έκδοση επείγουσας έκκλησης για έναν blogger στο Ιράν, ο οποίος τέθηκε υπό κράτηση νωρίτερα τον Οκτώβριο. Ο Κιανούς Σαντζαρί συνελήφθη νωρίτερα αυτόν τον μήνα ενώ περιέγραφε τις συγκρούσεις μεταξύ των δυνάμεων ασφαλείας και του Σιίτη κληρικού Αγιατολάχ Μπορουτζερντί. Κρατείται χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο και η Διεθνής Αμνηστία εκφράζει φόβους ότι κινδυνεύει ενδεχομένως να υποβληθεί σε βασανιστήρια ή κακομεταχείριση. Ο Σαντζαρί λέγεται ότι είχε επισκεφθεί την κατοικία του Αγιατολάχ Μπορουτζερντί στην πρωτεύουσα, Τεχεράνη, για να συντάξει έκθεση για τις συγκρούσεις που συνέβαιναν εκεί. Ο Στιβ Μπόλιντζερ, μέλος της αντιπροσωπείας της Διεθνούς Αμνηστίας στο IGF, δήλωσε: «Η ελευθερία της έκφρασης στο Διαδίκτυο είναι δικαίωμα και όχι παραχώρηση – όμως είναι ένα δικαίωμα που χρειάζεται υπεράσπιση. Ζητούμε από τους bloggers σε όλον τον κόσμο να δείξουν την αλληλεγγύη τους με τους χρήστες του Διαδικτύου σε χώρες όπου μπορεί να αντιμετωπίσουν φυλάκιση απλώς και μόνο επειδή επέκριναν την κυβέρνηση». «Το Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου χρειάζεται να γνωρίζει ότι η κοινότητα του Διαδικτύου ενδιαφέρεται για την ελεύθερη έκφραση στο Διαδίκτυο και είναι πρόθυμη να την υπερασπιστεί». Η Διεθνής Αμνηστία καλεί κυβερνήσεις και εταιρείες να διασφαλίσουν τον σεβασμό και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – ιδίως των δικαιωμάτων στην ελευθερία της έκφρασης, στην ελευθερία του συνεταιρισμού και στην ιδιωτική ζωή. Ο Στιβ Μπόλιντζερ πρόσθεσε: «Το Διαδίκτυο αποτελεί ισχυρή δύναμη για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δίνοντας τη δυνατότητα της ελεύθερης ροής ιδεών και πληροφόρησης σε ολόκληρο τον κόσμο». «Όμως μερικές κυβερνήσεις έχουν επιδιώξει να περιστείλουν αυτήν την ελευθερία. Άνθρωποι κλείστηκαν στη φυλακή απλώς και μόνο επειδή εξέφρασαν τις απόψεις τους σε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ή σε μια ιστοσελίδα. Έκλεισαν ιστοσελίδες και blogs και δημιουργήθηκαν φίλτρα (firewalls) για να εμποδίζουν την πρόσβαση στην πληροφόρηση. Εταιρείες έβαλαν περιορισμούς στις αναζητήσεις στο Διαδίκτυο για να εμποδίσουν τους ανθρώπους να βρουν πληροφορίες, τις οποίες καταπιεστικές κυβερνήσεις δεν θέλουν να τους αφήσουν να δουν». «Χώρες και επιχειρήσεις παρέλειψαν να σεβαστούν, να προστατεύσουν και να προαγάγουν τα δικαιώματα στην ελευθερία της έκφρασης, του συνεταιρισμού και της ιδιωτικής ζωής, καθώς και τα δικαιώματα των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Η Yahoo! μέσω της συνεταίρου της στην Κίνα, Alibaba, διέθεσε στις κινεζικές αρχές ιδιωτικές και εμπιστευτικές πληροφορίες για τους χρήστες της, πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν για να καταδικαστούν και να φυλακιστούν δημοσιογράφοι. Συμφώνησε επίσης να λογοκρίνει και να αρνείται την πρόσβαση σε πληροφόρηση. Η Microsoft έκλεισε το blog του ερευνητή της εφημερίδας Τάιμς της Νέας Υόρκης, Ζάο Τζινγκ, μετά από αίτημα της κινεζικής κυβέρνησης. Η εταιρεία έχει επίσης παραδεχτεί ότι ανταποκρίνεται σε οδηγίες της κινεζικής κυβέρνησης και περιορίζει τους χρήστες της υπηρεσίας MSN Spaces ώστε να μην χρησιμοποιούν ορισμένους όρους. Η Google έχει λανσάρει στην Κίνα λογοκριμένη εκδοχή της διεθνούς μηχανής αναζήτησής της. Η Διεθνής Αμνηστία επισημαίνει επίσης της υποθέσεις κρατουμένων συνείδησης, που φυλακίστηκαν λόγω της έκφρασης των ειρηνικών τους απόψεων στο Διαδίκτυο. Ο Κινέζος δημοσιογράφος Σι Ταό χρησιμοποίησε τον λογαριασμό του στη Yahoo! για να στείλει σε μια ιστοσελίδα με έδρα τις ΗΠΑ ηλεκτρονικό μήνυμα για μια εσωτερική οδηγία της κυβέρνησης που έδινε στους δημοσιογράφους εντολές για το πώς να χειριστούν τη δημοσιογραφική κάλυψη της επετείου της σφαγής της Πλατείας Τιενανμέν. Καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών για «παράνομη διάθεση κρατικών μυστικών σε οντότητες του εξωτερικού». Η Yahoo! διέθεσε στην κινεζική κυβέρνηση πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν στην ποινική του δίωξη. Ο Τυνήσιος δικηγόρος και υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Μοχάμεντ Αμπού εκτίει ποινή φυλάκισης τρεισήμισι ετών σε μεγάλο βαθμό επειδή δημοσίευσε στο Διαδίκτυο άρθρα επικριτικά για τις αρχές της Τυνησίας. Ο Βιετναμέζος πολιτικός αντιφρονών Τρουόνγκ Κουόκ Χούι συνελήφθη για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2005 μαζί με άλλους δύο νέους, αφού συζήτησαν ηλεκτρονικά σε μια ιστοσελίδα με θέμα τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κρατήθηκε χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο επί εννέα μήνες και στη συνέχεια αφέθηκε ελεύθερος, όμως στις 18 Αυγούστου 2006 συνελήφθη ξανά σε ίντερνετ καφέ στην πόλη Χο Τσι Μινχ, όπου είχε συνδεθεί με ένα chatroom. Παραμένει άγνωστο πού βρίσκεται και δεν έχει γίνει δημοσίως γνωστή η απαγγελία οποιωνδήποτε κατηγοριών. Ο Στιβ Μπόλιντζερ δήλωσε: «Φέρνουμε μαζί μας στο Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου τις φωνές χιλιάδων ανθρώπων που συμμερίζονται τις ανησυχίες μας και που έδωσαν την υποστήριξή τους στην εκστρατεία irrepressible.info της Διεθνούς Αμνηστίας». «Καλούμε τις κυβερνήσεις να αφήσουν ελεύθερους τους κρατουμένους που κρατούνται απλώς και μόνο επειδή εξέφρασαν στο Διαδίκτυο τις ειρηνικές τους απόψεις και να σταματήσουν την αδικαιολόγητη λογοκρισία ιστοσελίδων και αναζητήσεων στο Διαδίκτυο». Η οργάνωση χαιρέτισε την ευκαιρία που προσφέρει το IGF να τεθούν σε συζήτηση προβληματισμοί για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διαδίκτυο. Ο Στιβ Μπόλιντζερ πρόσθεσε: «Προσβλέπουμε στη συμμετοχή μας στο IGF και σε μια διαδικασία που θα προστατεύσει τα ανθρώπινα δικαιώματα για το Διαδίκτυο. Σκοπός της Διεθνούς Αμνηστίας στην Αθήνα θα είναι να διασφαλίσει ότι δεν θα τεθούν στο περιθώριο τα ανθρώπινα δικαιώματα –πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο όλων των συζητήσεων του φόρουμ». Σημειώσεις προς τους συντάκτες: Ø Για περισσότερες πληροφορίες, μεταξύ άλλων για το κείμενο της δήλωσης της Διεθνούς Αμνηστίας προς το IGF, την έκκλησή της προς τους bloggers και την Επείγουσα Ενέργεια για τον Ιρανό blogger Κιανούς Σαντζαρί, παρακαλούμε επικοινωνήστε με τον Steve Ballinger, Γραφείο Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας (Λονδίνο), 0044 20 7033 1548 ή 0044 7891 565592. Ø Μεταξύ 30/10 και 2/11 πραγματοποιείται στην Αθήνα η πρώτη συνεδρίαση του Φόρουμ για τη Διακυβέρνηση του Διαδικτύου, συμβουλευτικού οργάνου του ΟΗΕ. Το Φόρουμ συστάθηκε ως προϊόν συμβιβασμού, μετά την αποτυχία της Παγκόσμιας Διάσκεψης Κορυφής του ΟΗΕ για την Κοινωνία της Πληροφορίας (WSIS, Γενεύη 2003 και Τύνιδα 2005) να καταλήξει σε δεσμευτική συμφωνία για το μέλλον της διακυβέρνησης του Διαδικτύου ή έστω και να συμφωνήσει το περιεχόμενο του όρου αυτού. Ø Η Επείγουσα Ενέργεια της Διεθνούς Αμνηστίας για τον Κιανούς Σαντζαρί στη διεύθυνση http://web.amnesty.org/library/Index/ENGMDE131212006 Ø Η δήλωση της Διεθνούς Αμνηστίας προς το IGF θα είναι διαθέσιμη από 27/10 στη διεύθυνση http://web.amnesty.org/library/index/engpol300542006 Ø Για περισσότερες πληροφορίες για την εκστρατεία της Διεθνούς Αμνηστίας για την ελευθερία στο Διαδίκτυο βλ. http://irrepressible.info

Περί συγκίνησης

Ο λόγος περί συγκίνησης. Για να το θέσω απλά, με απασχολεί πολύ το ότι τελευταία έχω γίνει μία αδιόρθωτη, καταραμένη κλαψιάρα. Κλαίω σαν μωρό παιδί βλέποντας ειδήσεις, ξεσπάω σε λυγμούς μέσα στο μετρό απλώς επειδή σκέφτομαι την condition humaine, τρέχω στις τουαλέτες των εστιατορίων να πλύνω τα μάτια μου και να ρίξω κρύο νερό στα μούτρα μου μπας και συνέλθω... αλλά τίποτα. Θα μπορούσα άνετα φαντάζομαι να είμαι κάποια δευτεροκλασάτη ημίτρελλη ηρωίδα του Mάρκες ή ακόμα καλύτερα του Τom Robbins. Κάπου εκεί να κλαψουρίζω λίγο πιο πέρα από τον τύπο με τις μέλισσες στο κεφάλι... Τώρα, αυτό που έχει πιο πολύ νόημα να ειπωθεί είναι πως δεν κλαίω εύκολα. Το εννοώ όσο αστείο κι αν ακούγεται. Δεν κλαίω ποτέ για μικρά πράγματα. Με παίρνουν τα ζουμιά με πράγματα αληθηνά, βαθιά, αναπόδραστα τραγικά. Δεν είναι λίγο να βάζεις μέσα σου το δράμα ενός ανθρώπου. Πάντα βέβαια ερχόμασταν σε επαφή με τέτοια δράματα. Απλά τα περνάγαμε ξώφαλτσα. Αν όμως τα κοιτάγαμε στα μάτια, όλοι θα κλαίγαμε πρωί-βράδυ με μαύρο δάκρυ. Και για να εικονογραφήσω κάπως αυτό που λέω θα σας γράψω ένα παράδειγμα. Ένα απόγευμα ακούτε ειδήσεις. Ένα χαζό χειμωνιάτικο απόγευμα. Μία κυρία έκλεψε κάτι χαζομάρες από το super-market. Και όταν την επιασαν έπαθε έμφραγμα. Οριακά ακούγεται αστείο,ε; Όχι βέβαια. Μία μεγάλη γυναίκα από τη Γεωργία που η μοίρα της την έριξε σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη μπήκε στο super market να ψωνίσει και προφανώς δεν είχε αρκετά λεφτά για 'πολυτέλειες'. Πήρε μόνο τα φαγώσιμα. Πόσες φορές θα είχε πάει να πάρει μόνο τα άκρως απαραίτητα; Κάποια στιγμή ενέδωσε. Έκρυψε στα ρούχα της ένα καλσόν και μία σοκολάτα. Ένα καλσόν και μία σοκολάτα! Πόσες φορές θα είχε 'αραγε αντισταθεί στο να το κάνει; Τι να σκέφτηκε και να πείσθηκε τελικά να το κάνει; Κι όταν χτύπησε ο συναγερμός, όταν την 'έπιασαν' και τελικά την άφησαν χωρίς να κάνουν κάτι παραπάνω εκείνη δε σκέφτηκε 'ουφ, τη γλύτωσα'. Έπαθε εγκεφαλικό και εμφραγμα μαζί στην έξοδο του μαγαζιού. Από ντροπή. Από ντροπή!!! Πώς να είχε μεγαλώσει και πού, σε ποια γη και με ποιά μάνα να τη νανουρίζει, πώς μπόρεσε να επιβιώσει σε αυτόν τον κόσμο ένας τετοιος άνθρωπος; Πόσο πολύ να ήθελε αυτό το καλσόν και αυτή τη σοκολάτα ώστε να κάνει κάτι που το θεωρούσε τόσο παράτολμο και ντροπιαστικό; Και να μην είναι ένας άνθρωπος εκεί να την προλάβει... Να της πει για όλους αυτούς που σκοτώνουν δίχως οίκτο. Για όλους αυτούς που καθημερινά πατάνε τους γύρω τους... Γι΄αυτούς που δεν θα πάθαιναν ποτέ έμφραγμα για τέτοιους λόγους. Πώς να την προλάβεις; Πώς να την πείσεις; Τι να της πεις; Εκτός από αντίο... Όλα αυτά για να πω τελικά πως αυτή η ενοχλητική συγκίνηση συνδέεται πάντα με πράγματα που μου μοιάζουν σημαντικά και μεγάλα. Που κατά την αποψή μου θα έκαναν τον καθένα να κλάψει. Κι όμως. Κι όμως κανείς δεν κλαίει. Ούτε κι εγώ θα κλαίω σε λίγο. Θα το 'ξεπεράσω'. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι λόγοι θα έχουν εκλείψει. Λογικά θα κατέληγα τώρα σε κάποια θεωρητικοποίηση του τύπου 'πού πάμε όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας και εμείς τα αγνοούμε, τα συνηθίζουμε και τα προσπερνάμε'. Είναι αλήθεια πως τα προσπερνάμε. Έχω προσπεράσει ανθρώπους που ούρλιαζαν πως πεινάνε. Δεν έχω γυρίσει να κοιτάξω ανθρώπους που παρακαλάνε για ένα τικέτο εστιατορίου. Εγώ κι ένα κάρο κόσμος μαζί μου. Εγώ, που αν με έβλεπε η γιαγιά μου να κάνω κάτι τέτοιο θα έριχνε κεραυνό να με κάψει. Και δεν έχω καμία διάθεση να αρχίσω πάλι τις θεωρητικές αρλούμπες. Θέλω να δω εδώ και τώρα τι μπορώ να κάνω. Τι μπορούμε να κάνουμε. Ίσως η λέξη μετουσίωση να είναι λέξη κλειδί, για μία ακόμη φορά. Να μετουσιώσουμε αυτό το κλάμα, αυτό που προκαλεί αυτό το κλάμα σε κάτι που να είναι δράση, που να είναι πράξη. ΄Οσο μικρή κι αν είναι η εμβέλειά της. Τελικά δεν θέλω να το 'ξεπεράσω'. Να το πιάσω από τα κέρατα θέλω.

Site για Ιταλούς και όχι μόνο...

Σε αυτό το site (http://www.lifeinitaly.com/flash/) υπάρχει ένα βιντεάκι για τα πράγματα που κάνουν οι ιταλοί διαφορετικά από τους υπόλοιπους ευρωπαίους... Θα μπορούσε βέβαια να ισχύει και για τους Έλληνες, και μερικά πράγματα ακόμα και για τους Γάλλους... Τελικά ποιοι είναι οι 'πραγματικοί' ευρωπαίοι!; :)

Περί ακτιβισμού

Να'μαστε ξανά...

Στην ημερήσια διάταξη (αν και μάλλον νυχτερινη την κόβω...) ο όρος 'ακτιβιστές' και 'ακτιβισμός'. Προειδοποιώ πως το κείμενο γράφεται εν βρασμώ. Όλοι πάνω κάτω έχουμε ακούσει αυτή τη λέξη. Και ξέρουμε πως συνδέεται με οργανώσεις και κοινωνική δράση. Και να που σκάει μύτη ο Υπ. Δημ. Ταξεως το βράδυ του Σαββάτου, μετά την πορεία του Φορουμ, και μας λέει περιχαρής πως όλα πηγαν καλά και η πορεία πήγε μια χαρά και καταφέραμε να ελέγξουμε και τις ενέγειες των 'ακτιβιστών'. Για ποιούς μίλαγε; Γι'αυτούς που τα σπάνε. Συνήθως τους λένε 'κουκουλοφόρους', 'ταραξίες', 'συνήθεις υπόπτους', άντε καμιά φορά και το κίνκι 'νεαρούς'. Τώρα να φανταστώ πως ξέμεινε από λέξεις ο Πολύδωρας και του κατέβηκε αυτή στα κουτουρού και την είπε και τέσσερις φορές, κομμάτι δύσκολο μου ακούγεται... Είναι σαφές πως τη χρησιμοποίησε επίτηδες. Και πως έδινε γραμμή για μία νέα χρήση του όρου. Δεν χρειάστηκε και πολύ, την άλλη μέρα οι εφημερίδες είχαν λάβει το μήνυμα και όλο για 'ακτιβιστές' μιλάγανε. Ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ, ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στην πορεία, ακτιβιστές και αυτοί που τα σπάνε. Διαβάζεις τα άρθρα και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται...

Και έχουμε και λέμε λοιπόν: αυτός ο όρος (όσο κι αν δεν είναι δα και καμια ωραία λέξη...) έχει συνδεθεί με τη δράση οργανώσεων και χώρων που επί σειρά ετών και με κόπο και δράση και έργο του έχουν προσδόσει συνδηλώσεις θετικές που σχετίζονται με την κοινωνική δράση και την ενεργό πολιτική αντίληψη. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα σημειολογικά παιχνιδάκια του υπουργού. Προσπαθεί εσκεμμένα να δημιουργήσει επιπλέον σημαινόμενα τα οποία θα ναρκοθετούν τη χρήση του όρου. Και τι να κάνουμε τώρα; Γιατί το τι κάνουν οι 'άλλοι' είναι σαφές. Πώς να υπερασπισθείς μία λέξη; Θυμάμαι τον Σολωμό από την Αιωνιότητα και μια Μέρα του Αγγελόπουλου. Που είχε ένα σακούλι λίρες και αγόραζε λέξεις μία - μία.

Ξέρω πως δεν γίνονται πρώτη φορά αυτά τα πράγματα. Ξέρω κι άλλες λέξεις που κακοποιήθηκαν και πέρασαν στην ανυπαρξία ή άλλαξαν τελείως νόημα. Όμως αυτή τη λέξη την αγαπώ. Κι ας είναι κακόηχη, κι ας είναι τεχνητή, κι ας έχει το μαύρο της το χάλι εν γένει... Αυτή τη λέξη δεν τη δίνω. Αυτή η λέξη μου φέρνει στο μυαλό καράβια και διαδηλώσεις και φίλους και χαρά και τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας που όπως σας έλεγα και πιο παλιά δεν μπερδεύεται με τίποτα στον κόσμο. Κι άλλα όμως μου φέρνει στο νου, λιγότερο προσωπικά και γι'αυτό ίσως πιο σημαντικά. Μου φέρνει στο μυαλό ανθρώπους από κάθε χώρα που κάτι κάνουν για να αλλάξουν τα πράγματα, μπορώ τώρα δα να φανταστώ πως κάποιοι στην Τουρκία μπορεί να διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάποιοι να αλυσοδένονται σε εργοστάσια στη Σιβηρία, κάποιοι να καταστρώνουν σχέδια για δράση για τα δικαιώματα των γυναικών στο Μαρόκο και κάποιοι να ονειρεύονται ένα καλοκαίρι στις αμμουδιές για τις χελώνες. Ίσως και κάποιοι να ονειρεύονται απλώς να βγουν από τη φυλακή και να ξαναδούν τους φίλους τους και να ζήσουν σε ένα κόσμο όπου θα μπορούν χωρίς πρόβλημα να είναι 'ακτιβιστές'. Για όλα αυτά και για όλα όσα υπάρχουν πραγματικά γύρω από αυτή τη λέξη, εγώ δεν την παραδίδω. Τουλάχιστον όχι χωρίς μάχη.

Κι άλλο ένα βράδυ...

Με τα νεύρα που έχω καλά θα έκανα να μη γράψω τίποτα. Αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Στην ημερήσια διάταξη: οι ανθρώπινες σχέσεις. Εγώ και η Τένια Μακρή ένα πράγμα. Έτσι, έτσι... Πέρα από το ότι είναι πολύ πολύπλοκες, κάτι που το ξέρουμε, ήθελα να καταθέσω πως είναι πολύ πολύ πολύπλοκες. Δεν ξέρω τι συμβαίνει και όταν μιλάω για τέτοια θέματα χάνω εντελώς τη ευγλωτία μου. Ο Μπωντριγιάρ δίνει τη θέση του στην Πολυδούρη ένα πράγμα, και κατά κανόνα δεν τα μπορώ αυτά (κι όποιος κατάλαβε πάλι καλά, έτσι όπως γράφω απόψε). Όχι, τελικά δεν έχω τίποτα να πω. 'Λεπίδι της σιωπής μου, χίμαιρα'. Καμία χίμαιρα δεν μου έκανε τη χάρη απόψε να με επισκεφθεί. Κι έτσι καλά θα κάνω να μείνω στη σιωπή μου. Σας φιλώ, Νεφέλη