Περί ακτιβισμού
Να'μαστε ξανά...
Στην ημερήσια διάταξη (αν και μάλλον νυχτερινη την κόβω...) ο όρος 'ακτιβιστές' και 'ακτιβισμός'. Προειδοποιώ πως το κείμενο γράφεται εν βρασμώ. Όλοι πάνω κάτω έχουμε ακούσει αυτή τη λέξη. Και ξέρουμε πως συνδέεται με οργανώσεις και κοινωνική δράση. Και να που σκάει μύτη ο Υπ. Δημ. Ταξεως το βράδυ του Σαββάτου, μετά την πορεία του Φορουμ, και μας λέει περιχαρής πως όλα πηγαν καλά και η πορεία πήγε μια χαρά και καταφέραμε να ελέγξουμε και τις ενέγειες των 'ακτιβιστών'. Για ποιούς μίλαγε; Γι'αυτούς που τα σπάνε. Συνήθως τους λένε 'κουκουλοφόρους', 'ταραξίες', 'συνήθεις υπόπτους', άντε καμιά φορά και το κίνκι 'νεαρούς'. Τώρα να φανταστώ πως ξέμεινε από λέξεις ο Πολύδωρας και του κατέβηκε αυτή στα κουτουρού και την είπε και τέσσερις φορές, κομμάτι δύσκολο μου ακούγεται... Είναι σαφές πως τη χρησιμοποίησε επίτηδες. Και πως έδινε γραμμή για μία νέα χρήση του όρου. Δεν χρειάστηκε και πολύ, την άλλη μέρα οι εφημερίδες είχαν λάβει το μήνυμα και όλο για 'ακτιβιστές' μιλάγανε. Ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στο Φόρουμ, ακτιβιστές και οι συμμετέχοντες στην πορεία, ακτιβιστές και αυτοί που τα σπάνε. Διαβάζεις τα άρθρα και δεν καταλαβαίνεις τι σου γίνεται...
Και έχουμε και λέμε λοιπόν: αυτός ο όρος (όσο κι αν δεν είναι δα και καμια ωραία λέξη...) έχει συνδεθεί με τη δράση οργανώσεων και χώρων που επί σειρά ετών και με κόπο και δράση και έργο του έχουν προσδόσει συνδηλώσεις θετικές που σχετίζονται με την κοινωνική δράση και την ενεργό πολιτική αντίληψη. Δεν είναι καθόλου τυχαία τα σημειολογικά παιχνιδάκια του υπουργού. Προσπαθεί εσκεμμένα να δημιουργήσει επιπλέον σημαινόμενα τα οποία θα ναρκοθετούν τη χρήση του όρου. Και τι να κάνουμε τώρα; Γιατί το τι κάνουν οι 'άλλοι' είναι σαφές. Πώς να υπερασπισθείς μία λέξη; Θυμάμαι τον Σολωμό από την Αιωνιότητα και μια Μέρα του Αγγελόπουλου. Που είχε ένα σακούλι λίρες και αγόραζε λέξεις μία - μία.
Ξέρω πως δεν γίνονται πρώτη φορά αυτά τα πράγματα. Ξέρω κι άλλες λέξεις που κακοποιήθηκαν και πέρασαν στην ανυπαρξία ή άλλαξαν τελείως νόημα. Όμως αυτή τη λέξη την αγαπώ. Κι ας είναι κακόηχη, κι ας είναι τεχνητή, κι ας έχει το μαύρο της το χάλι εν γένει... Αυτή τη λέξη δεν τη δίνω. Αυτή η λέξη μου φέρνει στο μυαλό καράβια και διαδηλώσεις και φίλους και χαρά και τη μοναδική αίσθηση ελευθερίας που όπως σας έλεγα και πιο παλιά δεν μπερδεύεται με τίποτα στον κόσμο. Κι άλλα όμως μου φέρνει στο νου, λιγότερο προσωπικά και γι'αυτό ίσως πιο σημαντικά. Μου φέρνει στο μυαλό ανθρώπους από κάθε χώρα που κάτι κάνουν για να αλλάξουν τα πράγματα, μπορώ τώρα δα να φανταστώ πως κάποιοι στην Τουρκία μπορεί να διαδηλώνουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα, κάποιοι να αλυσοδένονται σε εργοστάσια στη Σιβηρία, κάποιοι να καταστρώνουν σχέδια για δράση για τα δικαιώματα των γυναικών στο Μαρόκο και κάποιοι να ονειρεύονται ένα καλοκαίρι στις αμμουδιές για τις χελώνες. Ίσως και κάποιοι να ονειρεύονται απλώς να βγουν από τη φυλακή και να ξαναδούν τους φίλους τους και να ζήσουν σε ένα κόσμο όπου θα μπορούν χωρίς πρόβλημα να είναι 'ακτιβιστές'. Για όλα αυτά και για όλα όσα υπάρχουν πραγματικά γύρω από αυτή τη λέξη, εγώ δεν την παραδίδω. Τουλάχιστον όχι χωρίς μάχη.
posted by noualic @ 7:43 pm
5 comments
5 Comments:
Ωραία ιδέα για κουβεντούλα Νεφέλη. Εγώ απλά θα προσθέσω ότι ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη ιδεολογίες και όνειρα. Ευτυχώς που κάποιοι από εμάς δεν είναι στάσιμοι, δεν αρκούνται στην δική τους ζωή αλλά σκέφτονται και τους παραδίπλα τους ή πολύ περισσότερο και των μελλοντικών γενεών.. που θα τους παραδώσουμε ένα κόσμο.. πολύ πιο άσχημο από όταν τον λάβαμε.. με περισσότερα προβλήματα και δυστυχώς με λιγότερες πλέον υπαρκτές λύσεις.. Πόλεμοι στο προσκήνιο.. δήθεν για την διαφύλαξη της «ειρήνης» του πλανήτη. Μα ο κυριότερος λόγος, όπως όλοι μας γνωρίζουμε ..η οικονομική ενίσχυση των ήδη ισχυρών κρατών. Η οικονομική δυναστεία των ήδη φτωχότερων.. Τι αξίζει σήμερα ; Το πετρέλαιο; Οπότε ας κινηθούμε υπέρ του.. και ότι γίνει.. Ωραία η ιστοριούλα που διάβασα πρόσφατα στην εφημερίδα.. η Κοντολίζα Ράις είχε στο κολέγιο ερωτευτεί έναν Ιρακινό.. ο οποίος όμως την παράτησε.. μέσα σε μία εβδομάδα. Λέτε, έγραφε ο δημοσιογράφος, εξαιτίας εκείνου του μικρού ειδυλλίου να κινδυνεύει τώρα το Ιράκ? Με λίγα λόγια μήπως ουσιαστικά κάποιοι μικρόψυχοι και προβληματικοί άνθρωποι μας κυβερνούν? Και τι κάνουμε για να αναστρέψουμε την όλη κατάσταση? Πως αντιδρούμε?
..Όχι .. λίγοι είναι σήμερα ιδεαλιστές.. Λίγοι είναι ακτιβιστές.
Οι περισσότεροι από εμάς ζούνε βολεμένοι στην καρέκλες τους και η μεγαλύτερη αγωνία τους είναι μην τους τις αρπάξει ξαφνικά κάποιος από τους γύρω του.. Οπότε ο συνάδελφος γίνεται ο ενδεχόμενος ‘εχθρός’ και ‘ανταγωνιστής’. Ο δίπλα σου γίνεται ο μόνιμος φόβος σου. Όχι ο συνοδοιπόρος σου στο μονοπάτι αυτό της ζωής..
Από την άλλη αν δεν έχεις ήδη ‘βολευτεί’ κάπως.. κάπου.. τότε έχεις το άγχος του να το βρεις..
Που τελικά στην ζωή τι έχει αξία? Η καρέκλα? Τα πρωτεία?
Η μήπως ένα απλό ηλιοβασίλεμα, ένα ξημέρωμα σε μια ήρεμη θάλασσα με τον ήλιο να ανατέλλει από πάνω σου.. αγκαλιάζοντας την θάλασσα.. Η ανάγνωση ενός καινούργιου, ωραίου βιβλίου? Τα ταξίδια.. σε όμορφες γωνιές? Η άνεση να ταξιδεύεις παντού.. δίχως φόβο για τρομοκρατίες κλπ..
Νομίζω ότι είχαμε έναν πανέμορφο πλανήτη στα χέρια μας..
Τι πειράζει που λιώνουν οι πάγοι στην Ανταρκτική? Τι πειράζει που ο βιώσιμος χώρος των ζώων όσο πάει και ελαττώνεται? Εμείς έως τότε θα έχουμε πεθάνει! Ωραία απάντηση.. ωραίος εφησυχασμός..
Mairy
Είναι σχετικός ο τρόπος με τον οποίο ο καθένας αντιλαμβάνεται την έννοια του "ανήσυχου" και του "ακτιβιστή" όπως και πολλών ακόμη εννοιών.. [Θυμήσου λαμπρές μέρες του ΠΑΣΟΚ όπου ο Σημίτης αποκαλούσε τον Λαλιώτη «Σύντροφο» και όλοι παρέμεναν σοβαροί – μπορεί και να το πίστευαν κιόλας].
Τα επιπλέον σημαινόμενα που επιχειρεί να προσδώσει, σε έννοιες όπως ο «ακτιβισμός», ο Πολύδωρας [και ο κάθε Πολύδωρας] ελάχιστα με ενδιαφέρουν στο βαθμό που εγώ δεν τα αποδέχομαι.
Ούτε έχω απαιτήσεις από τον Πολύδωρα [όπως και από κανέναν πολιτικό] να αποδίδουν θετική σημασιοδότηση σε κάτι το οποίο στοχεύει στην ανατροπή τον απόψεων που οι ίδιοι αποδέχονται και εξυπηρετούν (το ίδιο ισχύει και για κανάλια, εφημερίδες κλπ).
Σίγουρα ωστόσο παραμένει ενοχλητική μια τέτοια στάση ακόμη και αν μπορείς να αντιληφθείς τα κίνητρά της.
Προσωπικά όμως, αγαπητή Noualic, θεωρώ εξίσου ενοχλητική [αν όχι περισσότερο] την ναρκισσιστική εμμονή στις λέξεις καθώς και τη λαγνεία των –ισμών (π.χ. ακτιβισμός)..
Tαzoz
Φίλτατε Tazoz (sic),
λυπάμαι βαθύτατα που δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να σου απαντήσω επί μακρόν, παρόλο που το είχα υποσχεθεί. Οφείλω όμως να σου πω πως δεν πρόκειται καθόλου για ναρκισσιστική εμμονή σε λέξεις, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που εννοείς τον όρο λέξεις, ως ένα μάτσο φθόγγους πάνω-κάτω. (Άσε που και ο όρος 'ναρκισσιστικός' είναι κομματάκι άτοπος μια και, από όσο ξέρω τουλάχιστον, δεν είμαι λέξη για να είμαι νάρκισσος με τις λέξεις... Αν υποψιαστώ δε πως με αντιλαμβάνεσαι ως ένα μάτσο φθόγγους σου υπόσχομαι πως θα σε ξεκουφάνω ουρλιάζοντας άναρθρους φθόγγους μόλις έχεις ξανά την ατυχία να πέσεις στο δρόμο μου! Βέβαια πάλι καλά που... αλλά άσε, μας ακούνε. Θα σε ξεκατινιάσω prive). Για να συνεχίσω επί του θέματος επιτέλους, δεν είναι οι λέξεις αλλά οι έννοιες που με απασχολούν. Και ούτε εγώ έχω απαιτήσεις από κανέναν Πολύδωρα ως άτομο, αλλά οφείλω να δρω ωσάν να είχα απαιτήσεις από τον Πολύδωρα ως ρόλο. Είναι ένα διασκεδαστικό παιχνιδάκι που έμαθα μικρή και η αλήθεια είναι πως αν και δεν με ικανοποιεί απόλυτα συνεχίζω να το θεωρώ χρήσιμο εργαλείο. Μοιάζεις να ξεχνάς κάτι που ξέρεις πολύ καλά, ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα και με σχέσεις που αναπτύσσονται μέσα σε αυτό το σύστημα. Βγάζοντας τον εαυτό σου απ'έξω (εικονικά βέβαια, δε γίνεται διαφορετικά εξάλλου) απλώς διατηρείς ένα σημείο 'προνομιακής θέασης του κόσμου' (πού το θυμήθηκα!!! για να μην ξεχνάμε και τους πολυαγαπημένους μας ;;; κοινούς γνωστούς!)από το οποίο όμως δεν μπορείς να αλληλεπιδράσεις και, επειδή σε ξέρω, αυτό θα σε κάνει να κάνεις μπουμ στο τέλος. Καλό είναι να βλέπεις την εικόνα από μακρυά, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως μπορείς να με σνομπάρεις αφόρητα τοποθετώντας με μέσα σ'αυτούς που παίρνουν θέση και αναγκαστικά κάνουν πράγματα που επιδέχονται κριτική, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ (πότε μπορούσα άλλωστε;) και να μη σου πω πως κάποια στιγμή πρέπει να κατέβεις από αυτό το συννεφάκι εκεί πάνω γιατί ήρθε πια η ώρα για τις επιλογές. Δεν είναι πολιτικό το μήνυμα. Δεν εννοώ πως ήρθε η ώρα να διαλέξουμε στρατόπεδο και πως ο πόλεμος αρχίζει. Τίποτα τέτοιο. Ο 'πόλεμος', αν επιμένει κανείς να τον ονομάζει έτσι, έχει αρχίσει εδώ και τουλάχιστον καμιά δεκαριά χιλιάδες χρόνια και καθόλου ανάγκη δε μας έχει. Εννοώ σε εντελώς άλλο επίπεδο πως εμείς οι άνθρωποι, ο καθένας χωριστά, ως άτομα, έχουμε συμφέρον να κάνουμε κάποια στιγμή τις επιλογές μας. Για μένα, για να μη νομίζεις πως τα λέω για σένα και για να μην παρεξηγηθώ, για μένα λοιπόν αυτό το ζήτημα (των επιλογών) αποτελεί το πιο κρίσιμο ζήτημα που μου έχει προκύψει ως τώρα σ'αυτή τη ζωή και είμαι ακόμα πολύ μακρυά από τη λύση του. Το πρόβλημα έχει να κάνει με την τρισκατάρατη απόφαση να πάρεις ένα δρόμο στη ζωή σου. Δεν έχει σημασία ποιόν. Η επιλογή ενός δρόμου σε κάνει αναγκαστικά να χάνεις τη δυνατότητα όλων των άλλων επιλογών. Βγαίνεις στη ζωή μ'αυτόν τον τρόπο, ξεκινάς να ζεις και ξεκινάς να πεθαίνεις έτσι. Δε δραματοποιώ, τα εννοώ ως το κόκαλο αυτά. Διαλέγοντας ένα δρόμο είναι σαν να βάζεις το κοντέρ να μετράει, ενώ πριν είχες την αίσθηση πως ο χρόνος δεν μέτραγε, πριν δεν είχες βγει από τη μήτρα, για να το δούμε και λίγο ψυχαναλυτικά. Κι ακόμα κι αν καταλάβεις, με το μυαλό, πως όλα αυτά είναι ψευδαισθήσεις και πως ο χρόνος μετράει έτσι κι αλλιώς ωστόσο δεν μπορείς να πάρεις την απόφαση και να επιλέξεις επιτέλους! Και εδώ ερχόμαστε ξανά σε σένα, γιατί ως τώρα μιλούσα κυρίως για τον εαυτό μου. Το δεύτερο και εξίσου μεγάλο πρόβλημα με την επιλογή έχει να κάνει με τη συρρίκνωση του οπτικού πεδίου. Επιλέγοντας φεύγεις από το προνομιακό σημείο θέασης του κόσμου που λέγαμε. Είναι το τίμημα. Για να έχεις τα μυαλά σου στη θέση τους δεν πρέπει μόνο να κάνεις την επιλογή, αλλά και να την πιστεύεις. Πρέπει να χτίσεις τον κόσμο σου και το χτίσιμο αναγκαστικά περιλαμβάνει ντουβάρια. Τάσσο μου λυπάμαι πολύ που χρησιμοποίησα το μήνυμά σου για να τα πω όλα αυτά, αλλά τώρα δεν μπορώ να τα σβήσω. Γιατί αυτά τα ντουβάρια για τα οποία λέω είναι αυτά στα οποία αντιστέκομαι τόσα χρόνια με κόστος που δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιγράψω. Αλλά πρώτη φορά υποψιάζομαι πως κάνεις την ίδια δουλειά. Welcome to the club, αν είναι έτσι. Αν σε ενδιαφέρει να μάθεις τη συνέχεια της ιστορίας, κατά την άποψή μου αυτός ο δρόμος είναι πολύ ζόρικος, αν όχι απλώς μη βιώσιμος. Αν πεις τελικά πως αρνείσαι να θυσιάσεις την καθαρότητα της εικόνας και τελικά του μυαλού σου κάνοντας ηλίθιες επιλογές καταλήγεις απλώς να φλερτάρεις καθημερινά με την τρέλλα. Βγάζοντας μ'αυτόν τον ιδιότυπο τρόπο το χρόνο από το παιχνίδι καταλήγεις να πρέπει να ανακαλύπτεις την κάθε μέρα από την αρχή κάθε πρωί, και όποιος αντέξει. Παιχνίδι για γερά νεύρα που κατά κανόνα μόνο ως έφηβοι αντέχουμε, μόνο σε τέτοιες ηλικίες έχουμε τα κότσια να αντέχουμε την απεραντοσύνη χωρίς σοβαρό ή αμετάκλητο κόστος. Δεν ξέρω, τα ειπα όλα μάλλον. Πες μου πως δε σε φρίκαρα! Με ξέρεις βέβαια, αλλά πάντα ανησυχώ πως καποια στιγμή θα με πάρεις με τις πέτρες... Βέβαια δεν ανησυχώ μήπως σε τρόμαξα, μια και έχεις γερές αντιστάσεις σε κάτι τέτοια εφόσον, όπως καλά ξέρουμε, είσαι στον κόσμο σου! (και αυτό είναι κοπλιμλεντο!)
Αγαπητή Noualic
Ας τα πάρουμε όλα από την αρχή
Ήταν ο Αδάμ και η Εύα---- [χιούμορ ε;;] ----
Μετά από αυτήν την (απαραίτητη) εισαγωγή μπορούμε να συνεχίσουμε..
1ον - Η φράση «Ναρκισσιστική Εμμονή Στις Λέξεις» σαφώς δεν υπονοεί ότι είσαι λέξη [αν και είμαστε ό,τι λέμε σύμφωνα με πολλούς γλωσσολόγους και άλλους συμπαθείς επιστήμονες]. Ωστόσο η επιλογή των λέξεων και του ύφους - με τα οποία καταδικάζεις τη συμπεριφορά του Πολύδωρα κ.α. υποδηλώνει μια ναρκισσιστική στάση απέναντι στο κείμενο που εκθέτεις στο blog. Για να στο κάνω πιο λιανά μου δημιουργείς [το κείμενό σου μου δημιουργεί] την εντύπωση ότι το γράφεις αφενός για να εκθέσεις τη γνώμη σου για τα γεγονότα και αφετέρου για να θαυμάσεις - μέσω της γραφής σου την δική σου αντίδραση (η οποία τυγχάνει ιδιαίτερα επαναστατική, ασυμβίβαστη, κτλ κτλ).
Κάνοντας μια τέτοια απόπειρα σαφώς διαχωρίζεις τον εαυτό σου από τους «άλλους» ανθρώπους: εκεί που «αυτοί» συναινούν εσύ αντιδράς, εκεί που «αυτοί» σφυρίζουν αδιάφορα εσύ χτυπάς το κουμπί του συναγερμού, εκεί που «αυτοί» δίνουν άλλες προτεραιότητες εσύ βάζεις τις φωνές γιατί οι δικές σου προτεραιότητες είναι διαφορετικές
Αυτός φυσικά είναι ένας διαχωρισμός λογικά αυθαίρετος και ανθρωπολογικά καταδικαστέος καθώς, σε λανθάνουσα μορφή, τον διαπερνά η υποτιμιτική διάθεση απέναντι στον «άλλο».
Και φτάνουμε σιγά σιγά στο
2ον Μου λες ότι δεν έχεις απαιτήσεις από τον Πολύδωρα «ως άτομο» αλλά «ως ρόλο». Μοιάζεις να μην καταλαβαίνεις ότι τα δύο συμπίπτουν.. Δεν είναι δυνατόν ο Πολύδωρας «ως ρόλος» να είναι διαφορετικός από ό,τι «ως άτομο» αλλιώς δεν θα ήταν ο Πολύδωρας (ούτε κανένας άλλος πολιτικός). [Με την ευκαιρία: κάποια στιγμή θα πρέπει να εγκαταλείψεις τα παιχνιδάκια που σε διασκέδαζαν μικρή και να αναζητήσεις νέα παιχνιδάκια που να σε διασκεδάζουν τώρα που είσαι πια μεγάλη]
Είναι λίγο σαν τη γυναίκα του Καίσαρα που οφείλει κυρίως «να φαίνεται τίμια» και δευτερευόντως να είναι κιόλας..
Από τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν είναι όλα όπως φαίνονται ξέρεις ότι εφόσον επιθυμείς να συμμετέχεις στο παιχνίδι αυτό πρέπει να βρίσκεσαι σε συνεχή επαγρύπνηση προκειμένου να διατηρήσεις μια «προνομιακή θέαση του κόσμου» που να μην επηρεάζεται από θέσεις, ιδεολογίες και άλλες μονοπρισματικές οπτικές του ίδιου πράγματος. Ακολουθώντας μια πλουραλιστική οπτική διατηρείς για τον εαυτό σου μια υποκειμενική ψευδαίσθηση [;;;;;] αντικειμενικότητας, καθόλου όμοια με τις ψευδαισθήσεις αντικειμενικότητας που απολαμβάνεις όταν αρχίζεις να εθίζεσαι στους -ισμούς [είναι λογικό πως υιοθετείς μια σχολή σκέψης όταν σε πείθει για την αρτιότητα των συλλογισμών της].
Από αυτή την άποψη η μη - θέση είναι θέση καθώς και αυτή ξεκινάει από ένα συλλογισμό που απορρίπτει και αποδέχεται πράγματα ακριβώς όπως και σε μια ιδεολογικά δομημένη σκέψη.
Η διαφορά ανάμεσα στα δύο έγκειται στο εξής: η (όποια) ιδεολογία, σου εξασφαλίζει συνοδοιπόρους, που [φαντασιακά ή ρεαλιστικά] βρίσκονται στο πλευρό σου ώστε σε οποιαδήποτε στιγμή παραστεί ανάγκη να αναπροσαρμόσουν την ιδεολογία αυτή προκειμένου να συγκαλυφθούν τα κενά της (που οπωσδήποτε υπάρχουν) μέσα από μια συλλογική δράση.
Από την άλλη πλευρά η «προνομιακή θέαση του κόσμου» σου εξασφαλίζει την μοναχικότητα: εσύ και μόνο εσύ κρίνεις και αποφασίζεις και επακόλουθα συμμετέχεις ή δεν συμμετέχεις, δρας ή απέχεις.
Σίγουρα αυτή η θέαση του κόσμου δεν είναι απαλλαγμένη από ιδεολογίες αλλά δεν καθοδηγείται από αυτές, δεν είναι αντικειμενική αλλά βαθιά υποκειμενική και για αυτό αληθινή, δεν επιδιώκει να νουθετήσει κανέναν καθώς έχει εμπιστοσύνη στους «άλλους» πως μπορούν να διαμορφώσουν τη δική τους κρίση και δεν επιδιώκει τη συλλογική δράση καθώς γνωρίζει πως η συλλογική αυτή δράση αποτελεί το άθροισμα μεμονωμένων δράσεων [το οποίο όμως δεν είναι εξασφαλισμένο αφού ο ίδιος άνθρωπο σε μια περίπτωση μπορεί να ταυτιστεί μαζί σου και σε άλλη να σταθεί αντίθετος ή διαφοροποιημένος ή και εγώ δεν ξέρω τί άλλο]..
Επομένως
3ον Η μη θέση είναι θέση. Το να ακολουθήσω έναν ιδεολογικό δρόμο όπως προτείνεις [και που θεωρείς ότι δεν το κάνω επειδή «επιδέχεται κριτικής»] δεν μου αρκεί.. Αντίθετα το θεωρώ βλακώδες καθώς κάθε ιδεολογία (που έχω εγώ γνωρίσει τουλάχιστον) έχει πράγματα που με βρίσκουν σύμφωνο αλλά και άλλα με τα οποία διαφωνώ.
Εγώ λοιπόν κρίνοντας ότι οι αντιρρήσεις μου είναι πιο σημαντικές από τις συγκαταβάσεις μου ακολουθώ μια ιδιαίτερα επιλεκτική και προσωπική πορεία στην οποία χωρούν όλα [ενδεχομένως και πράγματα αντιφατικά μεταξύ τους - που όμως κρίνονται ad hoc - για να μην ξεχνιόμαστε]..
Μου είναι αδύνατο να έχω μια προκατασκευασμένη αντίδραση για όποιο θέμα προκύπτει καθώς η αντίδραση μου [ή η δράση μου] εξαρτάται και από το συμφραζόμενο στο οποίο εκδηλώνεται ο,τιδήποτε, στο οποίο θα χρειαστεί να τοποθετηθώ.
Αυτό μου επιβάλλει ο μεταβαλλόμενος εαυτός μου και αυτό κρίνω ως τιμιότερο.
Αυτά - βαρέθηκα να γράφω..
Tazoz
ΥΓ. Την καλησπέρα μου - να περνάς καλά
kai
Υ.Γ2: εννοείται πως μπορείς να βγάλεις και τα δύο κειμενα στο Blog αφού προηγουμένως σουλουπώσεις τις γραμματοσειρές και το μέγεθός τους από το mail μου.
Byyyyyye
mpravo re Tazoz kala ta les
Post a Comment
<< Home